De Efteling - 29 juli 2019
We zijn weer ingestapt… Nou, ja, ik weet niet of we ooit echt zijn uitgestapt…
Het begon in augustus 2007 toen Pitrik en ik elkaar leerden kennen. In november 2008 zijn we getrouwd en een week later vertrokken we naar Singapore. Na een half jaar in Singapore zijn we alweer verhuisd naar Perth, Australië en in maart 2010 zijn Noah en Ruben daar geboren. In oktober 2010 gingen we terug naar Nederland. In die periode zijn we zo ongeveer 7 keer verhuisd. Na bijna een jaar in Gorinchem hebben we daarna bijna een jaar in Nieuwpoort gewoond en in juni 2012 streken we neer in ons huidige huis in Gorinchem. Ook daar gebeurde van alles. Pitrik veranderde van baan en werd uiteindelijk eigen baas. Hij deed een project in IJmuiden en voor een project in Oostende woonde hij zo ongeveer 3 jaar in België en daarna ging hij voor een project naar Friesland. Ondertussen werd in 2014 Ellis geboren. Er waren diverse ingrijpende gezondheidsissues en ondertussen waren er ook gewoon allerlei zaken waar ieder gezin met jonge kinderen mee te maken heeft… Af en toe mijmerden we er weleens over hoe het zou zijn om nog eens met z’n allen een tijdje in het buitenland te gaan wonen, maar echt serieus dachten we er eigenlijk niet over na tot in het voorjaar van 2020... Een collega van Pitrik vertrok met zijn gezin naar een project in Taiwan… en toen kwam het ineens toch erg dichtbij, want voor dat project in Taiwan zochten ze nog veel meer mensen… en zo begon het dat we toch serieus na moesten gaan denken of we toch niet nog een keer met z’n allen op avontuur zouden gaan…
In mei kwam de vraag… Pitrik was meteen enthousiast… een mooi/uitdagend project… en een bijzondere plaats om een aantal jaren met z’n allen te gaan wonen en werken. Ik vond het toch een beetje lastig… Kunnen we de kinderen wel uit hun vertrouwde omgeving halen? Zie ik het zelf zitten om alles hier weer achter te laten? En nog honderd vragen… De grootste vraag was voor mij wel of het verantwoord zou zijn om weg te gaan in verband met de gezondheid van Ellis. We besloten de vraag voor te leggen aan de kinderarts in het EMC en stiekem hoopte ik misschien wel dat ze zou zeggen dat we beter in Nederland zouden kunnen blijven, maar al na enkele dagen mailde zij terug: De ziekte van Ellis is geen reden om niet te gaan! Toen was er eigenlijk geen houden meer aan en ‘moesten’ we gewoon gaan…
Na de onderhandelingen werd het in september echt definitief.
De kinderen waren eerst enthousiast. Ze droomden vooral van 13 uur in het vliegtuig met hun iPad… Ruben heeft veel gevoel voor taal en droomde ervan om Chinees te leren… dan terug te komen naar Nederland en daar op de middelbare school nog een paar talen te leren… en daarna kon hij dan de wereld gaan veroveren… Deze dromen waren echter van korte duur toen tot hen doordrong dat ze dan wel afscheid moesten nemen van hun beste vrienden hier…
Reactie plaatsen
Reacties