Ondertussen in Nederland...

Terwijl Pitrik in Taiwan is, gaat het leven hier in Nederland ook gewoon door. De kinderen gaan naar school en ik doe hier mijn gebruikelijke dingen, maar ondertussen ben ik natuurlijk ook al druk bezig met de voorbereidingen voor de verhuizing. Eigenlijk moet alles in huis door mijn handen… Wat nemen we mee? Wat laten we achter? Wat kan er weg? Wat hebben we nog nodig? Uit ervaring weten we inmiddels dat bepaalde dingen in Azië niet zo gemakkelijk te vinden zijn, dus dan is het handig als we daarvan genoeg bij ons hebben. Ook heb ik geen zin om in Taipei meteen naar de winkel te moeten gaan en op zoek te moeten naar allerlei dingen die ik hier gemakkelijk kan vinden en die zo mee kunnen in de container of koffer. Van andere Nederlanders in Taiwan hebben we al tips gekregen en Pitrik heeft inmiddels ook al een beetje rond gekeken en een idee gekregen van wat we wel of niet mee moeten nemen.

Ondertussen ook nadenken over hoe we het afscheid vorm gaan geven. Afscheid van school, afscheid van (sport)clubs, afscheid van vrienden en vriendinnen van de kinderen en natuurlijk afscheid van familie en vrienden. 

Ook moet er nog veel geregeld worden voor het aanvragen van de visums van de kinderen en van mij. Pitrik heeft al heel veel voorwerk gedaan en heel veel formulieren al voor ons ingevuld, maar uiteindelijk moet ik er toch ook zelf nog mee aan de slag. Omdat ons visum straks maar drie maanden geldig is, konden we het niet gelijk met Pitrik aanvragen. Ik kan jullie verzekeren dat het een ongelofelijke papierwinkel is. Medische verklaringen moeten worden ingevuld door de huisarts en vooral voorzien worden van stempels evenals alle vaccinatieboekjes. Geboorteaktes moeten worden opgevraagd en natuurlijk de huwelijksakte en nog veel meer… Vervolgens moeten al deze papieren gelegaliseerd worden. De medische papieren eerst door het BIG-register en daarna door het Ministerie van Buitenlandse Zaken en alle andere papier alleen door BuZa. Vervolgens moeten we hiermee naar de Taipei Representative Office (TRO) om onze visums aan te vragen. Het is echt een enorme papierwinkel waarbij echt niets mis kan gaan, want dan moeten we nog een keer naar Den Haag en daar hebben we niet zoveel zin in.

Half mei hebben we de hele papierwinkel compleet en samen met m’n zus Tamara ga in naar Den Haag om de visumaanvraag te doen. Het is echt een flinke klus, dus het is fijn om dit samen te doen.  We parkeren in ‘Garage Rijnstraat’ onder het Ministerie van Buitenlandse Zaken en daarvandaan gaan we eerst op zoek naar het BIG-register. We kunnen het zo snel niet vinden en we hebben wel een beetje haast, want alle instanties zijn maar tot de middag open en we willen wel graag voor 12.00 uur bij TRO geweest zijn, zodat we alles op één ochtend kunnen regelen. We spreken bij BuZa iemand van de beveiliging aan en hij wijst ons de weg naar het BIG-register.

We melden ons bij het BIG-register en we moeten in de hal wachten. Na enige tijd komt er een medewerkster naar ons toe. Zij neemt de formulieren mee en enige tijd later komt ze weer terug. Alle formulieren zijn gecontroleerd en voorzien van een stempel en handtekening, dus hiermee kunnen we door naar BuZa.

Vanaf het BIG-register is het slechts enkele minuten lopen naar BuZa. De beveiliger loopt mee naar een zuil om een nummertje te trekken en we nemen plaats in de wachtruimte. Even later zijn we aan de beurt en geef ik de documenten af aan de balie. Terwijl de medewerker ermee aan de slag gaat, wachten wij in de wachtruimte. Enige tijd later kan ik de gelegaliseerde documenten bij de balie afhalen.

Ik wil voor de zekerheid graag kopieën maken van de documenten. Uit ervaring weten we inmiddels dat ze bij de TRO een ontmoedigingsbeleid voeren met betrekking tot kopiëren door er 3 euro per kopie voor te rekenen. We vinden in de buurt van BuZa een supermarkt en daar staat nog een ouderwets kopieerapparaat. waar je kunt kopiëren voor 10 cent per kopie. We verdrievoudigen hier de stapel documenten en gaan dan weer terug naar de auto. Bij de auto in de parkeergarage zoeken we alle papieren nog een keer uit en uiteindelijk hebben we vier mooie stapels. De kopieën die we nu niet direct nodig hebben, doe ik snel (ongesorteerd) in m’n tas, want we moeten opschieten om voor 12.00 uur bij de TRO te zijn.

We rijden zonder problemen naar de TRO, maar het is nog wel even zoeken naar een parkeerplaats en terwijl we dat doen ontdekken we dat we in een eenrichtingsverkeer straat tegen het verkeer in rijden, maar gelukkig zijn er geen tegenliggers en parkeren we uiteindelijk bijna voor de deur en zijn we nog op tijd!

Bij de TRO hebben we nog iemand voor, maar daarna zijn we al snel aan de beurt. Ik geef de medewerker eerst alleen de stapel papieren voor mijn visumaanvraag, want ik ben bang dat het anders door elkaar zal gaan. De medewerker kijkt er even naar en verzoekt mij dan om alle papieren aan hem te overhandigen. De medewerker staat achter een ouderwetse balie achter glas met een lade waarin de papieren over en weer geschoven kunnen worden. Zorgvuldig leg ik de papieren in de lade in de hoop dat ze niet door elkaar zullen gaan. De medewerker pakt de papieren uit de lade en voordat we er erg hebben, ligt echt alles kris kras door elkaar… Het is echt heel bizar… Vervolgens gaat hij druk aan de slag om alles (weer) uit te zoeken. Ik vind het echt heel spannend of het nu allemaal nog wel goed zal komen. Na enige tijd vraagt hij om meer kopieën. Ik begrijp niet goed waarvan en we komen er niet echt uit. Ik zoek in mijn tas naar de ongesorteerde kopieën die ik zelf daarnet in mijn tas gedaan heb en waarvan ik dacht dat ik ze hier niet nodig zou hebben. Alles zit door elkaar en op de grond voor de balie probeer ik alles zo snel mogelijk uit te zoeken. Uiteindelijk lukt het en vraag ik hem of dit is wat hij zoekt, maar dan blijkt dat hij alleen maar extra kopieën wil hebben van onze paspoorten… Nou, die kan ik hem zo geven! Hij stond alleen maar te zwaaien met al die papieren en zei: ‘More copy…all you have…!’. Net toen we dachten dat het in orde zou komen, vraagt de medewerker: ‘Where are your children…?!’ Ik vertel dat de kinderen op school zijn. Ik heb ze niet meegnomen, omdat ze hebben gezegd dat dit niet nodig is. De medewerker kijkt even bedenkelijk en zegt dan dat het oké is, maar dat ik de kinderen volgende week wel mee moet brengen als ik de visums op kom halen… en ik slaak een zucht van opluchting… 

Terwijl we bij de TRO zijn, horen we dat Taiwan met onmiddellijke ingang de grenzen heeft gesloten. Ze doen dit omdat het aantal Covid-19 besmettingen ineens oploopt. De grenzen blijven in ieder geval een maand dicht. De mensen voor ons wilden een visum voor een maand aanvragen, maar dit kon meer. Omdat ons visum voor drie maanden is, kan de aanvraag wel in behandeling worden genomen. 

Na deze enerverende ochtend hebben we eerst even bij zitten komen in de auto en Pitrik gebeld om te vertellen dat alles in één keer gelukt is!

Daarna rijdt Tamara terug naar de carpoolplaats waar mijn auto staat. Tamara gaat vervolgens naar haar werk. Terwijl ik mijn auto start, gaat mijn telefoon. Ik zie meteen dat het een nummer uit Den Haag is… en er bekruipt me meteen een ongemakkelijk gevoel… Zou er dan toch iets mis zijn met de visumaanvraag?! Ik krijg een medewerkster aan de telefoon van de TRO. De kopie van Pitrik zijn verblijfsvergunning is niet duidelijk en ze wil met mij telefonisch het nummer controleren. Ik heb ook niet meer dan een kopie en de kleine cijfers kan ik nauwelijks lezen. Bovendien praat de medewerkster Engels met een flink accent wat het er allemaal niet duidelijker op maakt. Uiteindelijk  spreken we af dat we per mail een nieuwe kopie zullen toesturen. Ik heb meteen Pitrik weer gebeld en die is er gelijk achteraan gegaan om dit op te helderen.

Op woensdag 26 mei kunnen we de visums ophalen. De kinderen krijgen vrij van school en met z’n vieren rijden we naar Den Haag. Het ophalen van de visums gaat heel voorspoedig. Ik moet alleen een formulier ondertekenen waaruit blijkt dat ik begrijp dat de grenzen van Taiwan momenteel gesloten zijn. Daarna krijgen we alles mee en kunnen we weer terug naar huis. Alles verloopt zo voorspoedig dat Noah, Ruben en Ellis de tweede helft van de ochtend nog naar school kunnen.